شیرین و متفاوت

در سال 1399 بود که با کاهش عوارض و التهابات اولیه ناشی از ماه‌های نخست کرونا، فضای کارگاه‌های تولیدی غذایی، در حال جان گرفتن بود.

پیشنهاد حضور یک مددجوی مرکز افراد دارای معلولیت شغلی بهکوش گرگان در کارگاه نونان، پیشنهاد متفاوتی برای ما بود. ضمن آنکه به مسئولیت اجتماعی نونان در قبال این قشر از جامعه اعتقاد داشتیم، اما تصوری از حضور یک همکار دارای معلولیت نداشتم و باید اعتراف کنیم که نگران هم بودیم.

اما تجربه حضور علی سلیمی خورشیدی، تجربه شیرین و متفاوتی برای ما بود. او، همکاری دوست‌داشتنی برای ما، متولد 1368 و متأهل است و به گویش زادگاه خانواده‌اش در مازندران صحبت می‌کند. تلاش می‌کنیم با اختصار، تجربۀ خود را درباره این مددجویان مکتوب کنیم.

– بخش قابل توجهی از مددجویان ذهنی، آموزش پذیرند و انجام کارهای ساده، دارای پیچیدگی و حتی دشوار، با آموزش و تکرار در روزهای نخست، امکان‌پذیر است. تقریباً هر 3 ماه نیز لازم است آموزش‌ها را بار دیگر به شکل مختصر یادآوری کرد.

– در مقام مقایسه می‌توان گفت یک مددجوی ذهنی، حداقل 70 تا 90 درصد، وظایف یک همکار را می‌تواند انجام دهد.

– محیط کارگاه با حضور مددجویان، قطعاً با چالش‌هایی همراه است، اما محیطی شیرین‌تر فراهم خواهد کرد.

– در همه کارگاه‌های خدمات غذایی مانند نان، شیرینی، فست‌فود و حتی کارگاه‌ها و کارخانه‌جات بزرگ‌تر، حتماً کارهایی با خطر کمتر وجود دارد که می‌توان به مددجویان سپرد.

– مددجویان ذهنی، کارهای سنگین و فیزیکال را با علاقه بیشتری انجام می‌دهند، اما باید مراقب سلامت جسمی آنان هم بود.

– در چند سال اخیر، به ندرت پیش آمده که نیاز به حضور و تذکر پشتیبان شغلی برای اصلاح مسیر کاری باشد.

– همراهی خانواده و بستگان در نظم‌پذیری همکار مددجو بسیار مهم و ارزنده است.